بيا تا گل بر افشانيم و می در ساغر اندازيم
فلک را سقف بشگفيم و طرحی نو در اندازيم

اگر غم لشکر انگيزد که خون عاشقان ريزد
من و ساقی بهم سازيم و بنيادش بر اندازيم

سخن دانی و خوش خوانی نمی ورزند در شيراز
بيا حافظ که تا خود را به ملک ديگر اندازيم