رفتم مرا ببخش و مگو
از احمد ولی

رفتم ، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت راهي بجز گريز برايم نمانده بود اين عشق آتشين پر از درد بي اميد در وادي گناه و جنونم کشانده بود
من از دو چشــم روشن و گريان گريختم از خنــــده هاي وحشي توفــــان گريختم از بستـــر وصــال به آغوش ســرد هجر آزرده از ملامـــــت وجدان گريخـــــــتم
رفتم ، که داغ بوسه پر حسرت ترا با اشک هاي ديده ز لب شستشو دهم رفتم که نا تمام بمانم در اين سرود رفتم که با نگفته بخود آبرو دهم رفتم مگو ، مگو ، که چرا رفت ، ننگ بود
عشق من و نياز تو و سوز و ساز ما از پرده ي خموشي و ظلمت ، چو نور صبح بيرون فتاده بود يکباره راز ما رفتم ، که گم شوم چو يکي قطره اشک گرم
در لابلاي دامن شبرنگ زندگي رفتم که در سياهي يک گور بي نشان فارغ شوم زکشمکش و جنگ زندگي اي سينه در حرارت سوزان خود بسوز
ديگر سراغ شعله ي آتش زمن مگير مي خواستم که شعله شوم سرکشي کنم مرغي شدم به کنج قفس بسته و اسير روحي مشوشم که شبي بي خبر ز خويش
در دامن سکوت به تلخي گريستم نالان ز کرده ها و پشيمان ز گفته ها ديدم که لايق تو و عشق تو نيستم

Back To Lyric

رفتم مرا ببخش و مگو از احمد ولی

رفتم مرا ببخش و مگو
از احمد ولی