دل من زتابناکی به شراب ناب ماند
نکند سیاهکاری که به آفتاب ماند

نه ز پای می نشیند نه قرار می پذیرد
دل آتشین من بین که به موج آب ماند

زشب سیاه چه نالم که فروغ صبح رویت
به سپیدهً صحرگاه و به مهتاب ماند

نه عجب حدر به عالم اثری نماند از ما
که به آسمان نبینی اثر از شهاب ماند