خرم آن روز كز این منزل ویران بروم
راحت جان طلبم و از پی جانان بروم

گر چه دانم كه به جایی نبرد راه غریب
من به بوی سر آن زلف پریشان بروم

دلم از وحشت زندان سكندر بگرفت
رخت بربندم و تا ملك سلیمان بروم

چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت
به هواداری آن سرو خرامان بروم

در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت
با دل زخم كش و دیده گریان بروم

نرر كردم گر از این غم به درآیم روزی
تا در میكده شادان و غزل خوان بروم

به هواداری او ذره صفت رقص كنان
تا لب چشمه خورشید درخشان بروم

تازیان را غم احوال گران باران نیست
پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم

ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون
همره كوكبه آصف دوران بروم