بیـــا خــورشیــد معنــی را ببیــن از روزن مینـــا
که یاد صبـح صـادق می دهد خنــدیدن مینــــا
ز زهد خشک زاهد، نیست باکی سیرمستان را
کــــه ایـــمن از خــــزان باشـد بهار گلشن مینــا

ز نام می، زبـــانـم مست و بیخود در دهان افتد
نـــگاهــم رنــگ مــی پیــدا کنـــــد از دیدن مینا
مسیح وقت اگر کس باده را خوانَد، عجب نبوَد
کــه هر دم بـاده جانی تـازه بخشد در تن مینا

سلامت یک قلم درمرکز سنگ است اگر دانی
شکست یأس می پیچـــد به خود بالیدن مینا
وداع معنی ات از لب گشودن هاست،ای غافل!
پَری گـــردد پریشـــان آخـــر از خنـــدیــدن مینا
سرشت ما و مینا گویی از یک خاک شد،(بیدل)
که ما را دل به تن می خنــدد از خنــدیدن مینـا